دلنوشت

نمی‌دانم چرا دقیقاً همان لحظه‌ای که گمان می‌برم فراموشت کرده‌ام

ناگاه ظاهر می‌شوی

چنگی بر خاطرات رفته می‌افکنی و جای آن برصورت من نقش می‌بندد

نمی‌دانم چه میخواهی

تنها میدانم که هنوز فراموش‌ات نکرده‌ام

در می‌زنی که وارد تنهاییم شوی

اما بعید نیست زمانی که می‌روی

در از خودش جلای وطن گفته مثل من

در جستجوی در زدنت در به در شود...

یه موقع‌هایی اینجا زلزله‌اساااا !

کی دلِ مارو این‌طوری بنا کرد؟ 

من

یا

تو؟ 

چنین شد پس که من دیدم به رویا
ترانه‌یی را
که نخواهم سرود من هرگز.
ترانه‌یی پُر از لب‌ها و راه‌های دوردست،
ترانه‌ی ساعات گمشده در سایه‌های تار،
ترانه‌ی ستاره‌های زنده
بر روز جاودان.